O książce: 2015 / Nie ma zwyczaju pisania opowiadań, powieści, a zwłaszcza powieści o niedawnej przeszłości. Uważa się, że wrażenia jeszcze nie opadły, namiętności nie opadły i nie wszyscy w pełni ocenili wydarzenia historyczne. Być może wyjątkiem są dzieła literackie, które ukazały się bezpośrednio po wielkich wojnach i wstrząsach. Książka Aleksandra Machniewa „Historie życia” nie dotyczy takich czasów. To jedna z prób uchwycenia ducha, znaczenia i – jak kto woli – treści tego okresu, który niesłusznie nazwano „stagnacją”, z płynnym przejściem do historii z początku lat dziewięćdziesiątych, dla których nie ma innego określenia niż kiedykolwiek wynaleziono słowo „porywający”. Być może kiedyś ukaże się zbiór słów i wyrażeń, w którym znajdziemy: świetlaną przyszłość, sprawiedliwość społeczną, opinię publiczną, pracę na rzecz społeczeństwa, sprawy osobiste, komitet partyjny i komisję partyjną. A obok: nazewnictwo, niedobory, kumoterstwo, spekulacja, kupony i kupony, dystrybucja, kolejki i wiele z tego, co wydaje się, że zniknęło z naszego istnienia na zawsze. Autor nie próbuje udowadniać i pokazywać, co jest lepsze, a co przeciwnie, gorsze poprzez swój los i losy ludzi z najbliższego otoczenia, pokazuje fenomen życia, ukazuje je ze swojej pozycji osoby, która ma. Czytelnikowi nie będzie trudno zapoznać się z prostymi bohaterami opowieści: emerytowanym wojskowym i księgowym, młodym oficerem i początkującym przedsiębiorcą, duszą społeczności szpitalnej i starcem. pani przy wejściu. Wszystkie pochodzą z naszego życia, życia większości zwykłych ludzi. Aleksander Machniew twierdzi, że pisze „dla siebie” i swoich bliskich. Ale to nie jest do końca prawda. Jego historie są jak fotografie z rodzinnego albumu. Pamiętajcie, że w czasach, o których autorka głównie pisze, zwyczajem było, że przybywający goście siadali na sofie i podczas nakrywania do stołu bawili się pokazaniem grubych albumów z pluszowymi okładkami. Jednocześnie zawsze dodawano komentarze i porównania, a czasem krótkie wspomnienia. A kiedy gość usiadł przy stole, już zrozumiał, jacy ludzie i z jakim przeznaczeniem zgromadzili się w pobliżu. To go zbliżyło do siebie. Z pewnością, gdy czytelnik zapozna się z historiami zamieszczonymi w tej książce, będzie pamiętał, że w jego rodzinie wydarzyło się coś podobnego i przydarzyły mu się podobne historie, ale po prostu nie ma czasu, aby je opisać. przelać je na papier i pozostawić dla przyszłych pokoleń. Aleksanderowi się to udało i opowiedział nam, co tryskało z jego duszy. Pozostaje tylko życzyć autorowi sukcesów twórczych i poszerzenia kręgu czytelników, którym nie jest obojętna nasza najnowsza historia.